W okresie międzywojennym współtworzyła znaną grupę artystów „Rytm” i była jedną z najwybitniejszych malarek o dość indywidualnym stylu. Bardzo sowicie nagradzana na wystawach międzynarodowych. W 1925 roku Stryjeńska otrzymała w Paryżu 4 Grand Prix za malarstwo ścienne, plakat, tkaninę i ilustrację książkową.
Otrzymała też order Legii Honorowej. Podkreślano wówczas, że jej twórczość jest na wskroś nowoczesna, a zarazem oparta na tradycji polskiej. Na Powszechnej Wystawie krajowej w Poznaniu w 1929 roku otrzymała złoty medal. Rok później dostała Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski, a siedem lat później Złoty Wawrzyn Polskiej Akademii Literatury. Ceniły ją takie ośrodki jak Paryż, Londyn, Florencja, Wenecja, Praga, Sztokholm, Wiedeń i Amsterdam.
W 1928 roku Zofia Stryjeńska wspólnie z Władysławem Ostrowskim wykonała dekorację kamieniczek na Starym Mieście w Warszawie. Jednakże przetrwały one jedynie do Powstania Warszawskiego, kiedy to zostały całkowicie zniszczone przez Niemców. Brała też udział w dekoracji wnętrz naszych słynnych statków pasażerskich: „Batorego” i „Piłsudskiego”. Wykonała też dekorację sali w cukierni Wedla oraz zaprojektowała serię opakowań czekolady tej firmy. W 1938 roku zrealizowała scenografie i projekty kostiumów do baletu Szymanowskiego „Harnasie”, zdobywając duże uznanie.
Zmarła w zapomnieniu w 1974 lub 1976 roku w Genewie.
Bibliografia:
Piotr Łopuszański, Blask i nędza życia Zofii Stryjeńskiej [http://podkowianskimagazyn.pl/nr44/stryjenska.htm – dostęp styczeń
2018]
Stryjeńska z Lubańskich Zofia [http://www.ipsb.nina.gov.pl/a/biografia/zofia-stryjenska-z-lubanskich – dostęp styczeń 2018]